Długa lufa daje większą prędkość, ponieważ ciśnienie prochu jest znacznie większe niż tarcie w lufie. Ogólnie prędkość wzrasta o ok. 2-3 m/s na centymetr. Zobacz nasz filmik!
Skok gwintu, wyrażany często w calach (1 cal = 25,4 mm), oznacza odległość, jaką pocisk musi pokonać w przewodzie lufowym, aby wykonać jeden pełny obrót wokół jego osi podłużnej. Skok gwintu większości kalibrów wynosi od 8 do 16 cali.
Krótkie (lekkie) pociski do osiągnięcia stabilności żyroskopowej wymagają mniejszego gwintowania niż pociski długie. Każdy pocisk był projektowany z myślą o skoku gwintu dla określonej wagi pocisku. Użycie bardzo długich (ciężkich) pocisków, gdy skok gwintu nie jest wystarczający do ustabilizowania pocisku, może sprawiać problemy. Na przykład, skok gwintu .308 Win wynosi 12 cali. Wszystkie pociski o wadze około 12 g będą tutaj odpowiednie. Cięższe pociski mogą skutkować owalnym torem lotu pocisku i zmniejszać celność. Lżejsze pociski zaczną obracać się szybciej niż powinny, co jednak w praktyce nie ma znaczenia.
Zwykły pocisk uwalnia około trzech litrów gazów. Gdy gaz ten reaguje z powietrzem w otoczeniu może ulec zapaleniu i stworzyć płomień, widzialny szczególnie w ciemności.
Należy wykonać strzał testowy w temperaturze, w jakiej spodziewamy się później strzelać. Następnie zostaw broń na około godzinę, aby ostygła. Amunicję można przechowywać w kieszeni lub w tej samej temperaturze co broń.
W nabojach z zapłonem bocznym proch znajduje się w bocznych częściach łuski, np. w .22 LR. W nabojach z zapłonem centralnym iglica uderza w zapalnik w środku łuski i powoduje zapłon dzięki temu, że proch znajduje się między miedzianą miseczką a kowadełkiem.
Na to pytanie nie ma prostej odpowiedzi, ponieważ zależy to od tego jak szybko uderza w nią iglica. Według specyfikacji wojskowych upuszczenie stalowej kulki z danej wysokości powinno odpalić dowolną spłonkę. Istnieją również zasady, według których ta wysokość jest niewielka i żadna spłonka nie ulegnie uruchomieniu.
Nie, pod żadnym pozorem. Każdy nabój ma swoje przeznaczenie. W tym przypadku liczba 300 oznacza kaliber, tj. 0,3 cala = 7,62 mm. Nomenklatura używana przez Szwedzką Agencję Ochrony Środowiska może być myląca, ponieważ naboje opisywane są jako kaliber x długość łuski. Niektóre naboje mają inne oznaczenia, ale nie pozwala ich to sklasyfikować z dostateczną pewnością.
Termin dotyczy wystrzelenia kilku pocisków z nowej broni lub po wymianie lufy. Na przecieranie składa się oddanie strzału i przeczyszczenie lufy, następnie kolejny strzał i kolejne czyszczenie lufy. Proces ten można powtórzyć do momentu gdy w lufie nie będzie już osadu z tombaku. Aby to sprawdzić wprowadź szmatkę do lufy na głębokość 2 cm. Następnie wystrzel trzy pociski, a następnie pięć pocisków po kilka razy, zawsze czyszcząc lufę między kolejnymi seriami. Przy wysokiej jakości lufie proces wymaga mniejszej liczby strzałów (około 10-20). Cienkie warstwy osadu przy wylocie lufy nie mają wpływu na skuteczność..
Istnieje wiele procedur czyszczenia broni. Poniżej opisaliśmy dwie najpopularniejsze.
Zamocz szmatkę w rozpuszczalniku lub oleju i przeciągnij ją przez lufę. Polej szczotkę do brązu rozpuszczalnikiem. Są różne rodzaje rozpuszczalników – każdą broń można czyścić na kilka sposobów. Nie należy zanurzać szczotki w butelce, ponieważ pogorszy to skuteczność czyszczenia. Przeciągnij szczotkę przez lufę od trzech do dziesięciu razy, zachowaj szczególną ostrożność przy wylocie. Po wyjęciu szczotki możesz rozkręcić szczotkę, aby nie zabrudzić wylotu. Zostaw rozpuszczalnik na przynajmniej 5 minut, następnie wytrzyj. Wprowadź szmatkę aż do wylotu i obejrzyj ją pod kątem resztek tombaku. Powtórz proces jeśli to konieczne. Jeśli to konieczne możesz użyć prowadnicy czyszczącej. Ograniczy to zanieczyszczenie magazynka i komory do minimum.
Do kolejnej metody czyszczenia potrzebna będzie pasta, nie karborundowa, ale specjalne substancje zmiękczające. Po usunięciu większości osadu zamoczoną w oleju szmatką, owiń mniejszą szczotkę szmatką tak, aby dotykała ona wnętrza lufy. Nałóż pastę na szczotkę i wyczyść lufę szczotką. Większość osadów odkłada się na początku lufy, należy więc pocierać tę część szczotką od trzech do pięciu razy częściej niż przy wylocie. Po krótkim czasie można dodać więcej pasty. Przy czyszczeniu pasta trzeba uważać na zabrudzenia, zatem po skończeniu należy sprawdzić czy w lufie nie pozostały resztki pasty. Znamy przypadki luf zniszczonych przez to, że ich właściciele nie usunęli wszystkich śladów pasty po czyszczeniu.
Jeśli strzelasz tak często, że na lufie pojawił się stwardniały osad, pasta jest najlepszym wyjściem. Warto korzystać z niej od czasu do czasu. Gdy już nabędziesz doświadczenia sam będziesz wiedział jaką metodą czyścić broń. Jeśli masz boroskop (endoskop), warto go używać – pozwoli on łatwo sprawdzić stan przewodu lufy.
Poczekaj przynajmniej 30 sekund. Skieruj lufę w bezpiecznym kierunku (nasyp ziemi) i wyjmij nabój. Nieudany zapłon ma zwykle dwie przyczyny. Albo spłonka nie zapaliła się tak jak powinna, albo iglica niewłaściwie uderzyła w spłonkę. Może to być spowodowane, na przykład, uszkodzeniem sprężyny, złą łuską lub niewłaściwym zamknięciem zamka. Przed oddaniem kolejnego strzału upewnij się, że lufa jest pusta.
Jeśli porównujemy tylko energię odrzutu, sprawa jest prosta. .30-06 przy standardowym ładunku i pocisku 11,7 g generuje energię 30 J, podczas gdy .300 Win Mag przy tym samym pocisku, ale prędkości 915 m/s generuje energię wynoszącą 44 J. .378 Weatherby generuje 95 J, a duże naboje, takie jak .505 Gibbs, 149 J.
Odczuwany odrzut zależy od tego jak szybko energia jest przekazywana na wagę broni. Większość strzelców czuje, że odrzut z .378 Weatherby jest większy niż z .505 Gibbs przez wagę i prędkość pocisku. Można jednak skutecznie ograniczyć odrzut przy pomocy dobrego, szerokiego trzewika kolby lub prostej kolby.
Surowcem do luf kutych jest wykrojka z dość grubej stali, obrabiana poprzez wiercenie, szlifowanie i polerowania. Następnie umieszcza się ją na trzpieniu i obrabia przy pomocy młotka. Kształt trzpienia odpowiada odwróconej lufie, w tym jej powierzchni i gwintowi. Obrobione wykrojki są następnie polerowane. Na koniec przy niektórych kalibrach komorę również poddaje się obróbce młotkiem. Wyprodukowanie lufy tym sposobem zajmuje zaledwie kilka minut, jednak wymaga to kosztownych maszyn, przez co z tej metody korzystają tylko najwięksi producenci.
Lufy wygniatane również wykonuje się poprzez wiercenie, szlifowanie i polerowanie. Wzór gwintu jest następnie wygniatany w lufie przy pomocy wygniataka. Następnie lufa jest polerowana przy pomocy ołowianego pręta i pasty szlifierskiej. Z tej metody korzystają mali producenci, ponieważ nie wymaga ona drogiego sprzętu.
Najstarszą metodą gwintowania luf jest wycinanie. Pierwsze etapy wyglądają tak samo jak w dwóch poprzednich metodach. Narzędzie zamocowane na końcu pręta jest przesuwane w lufie, tworząc w ten sposób rowki wżynające się za każdym razem coraz głębiej. Ta metoda jest bardzo czasochłonna.
Dobrą lufę można wyprodukować przy pomocy każdej z tych metod. Ogólnie za najlepsze uważa się lufy wygniatane i cięte.
Przy pomocy celownika optycznego. Użyj odpowiedniego stanowiska, aby upewnić się, że broń stoi stabilnie. Wyceluj w wybranym kierunku i skup celownik na celu. Zacznij strzelać. Cel powinien być odpowiednio duży i nienaruszony. Wypróbuj różne ustawienia aż do osiągnięcia pożądanego rezultatu. Przetestuj broń jeszcze raz lub kilka razy przy innej okazji.
Chcielibyśmy odpowiedzieć na wszystkie Twoje pytania. Wypełnij poniższy Formularz Kontaktowy i daj nam znać czego tu brakuje, a my to uzupełnimy! Dziękujemy!